Page 19 - Özür_dilerim

dımına gereksinim duyduğunda he- 17

men koşuyordum.

Teoman, onun engelli olduğunu

bildiğimi anlamıştı. Çünkü davranış-

larım değişmişti. Birden durgunlaştı.

Eve dönerken, hemen hemen hiç ko-

nuşmadı. Ben önden gidiyor, her an

ona yardım edebileceğim bir fırsat

kolluyordum.

Sokağa geldik. Annelerimiz, aya-

küstü sohbetlerine devam ediyor-

lardı. Teoman’a yaklaşıp konuşmak

istedim. O ise bunu hissetmişti. An-

nesinden izin alıp bahçe kapılarına

yöneldi. Sözcüklerim ağzımda kaldı.

Üzülmüştüm. Teoman’ın annesi bana

dönüp,

— Üstüne varma Oğulcuğum. Bir

iki saate kadar düzelir, dedi.