Page 8 - Özür_dilerim

Hafta sonu parka gittik. Yanılma-
6
mıştım. Pek arkadaş canlısı bir çocuk
Özür Dilerim değildi. Annesinin elinden sıkı sıkıya

yapışmıştı. Konuşurken gözlerime

bakmadı. Âdeta annesiyle bütün-

leşmişti. Onunla birlikte adım atıyor,

o durunca duruyor, yürüyünce yürü-

yordu. Aslında çekingen bir çocu-

ğa benzemiyordu. Çenesi düşüktü.

Teoman’ın garipliğini çözememiştim.

Habire konuşuyordu. “Salıncağa da

binelim.”, “Anne, tahterevallinin di-

ğer ucuna Oğul otursun.”

Parka geldiğimizde, annesi onu sa-

lıncağın yanına götürdü. Koskocaman

oğlanı zincirlerden tutturdu. Teoman

el yordamıyla salıncağı inceledi. Otu-

rağına oturdu, sallanmaya başladı.